Live-TV vanuit een kippenschuur in Portugal

Begin deze eeuw struikelden televisieproducenten over elkaar om hun talentenshows aan de man te brengen bij zenders en publiek. De Soundmix Show had de weg geplaveid voor Idols, waar  de talenten niet langer voor gek hoefde te staan om er uit te moeten zien als hun idool. En met het volwassen worden van de telecomindustrie die de mogelijkheid bood om je stem uit te brengen per sms of telefoon, was de financiering van dergelijke programma's al zo'n beetje rond.

In Nederland werden in die beginjaren formats bedacht of hier naartoe gehaald en aan menig programma heb ik mijn medewerking verleend. AVRO's Sterrenjacht, In de huid van..., Op zoek naar..., X Factor, Popstars, Holland's Got Talent, Starmaker... te veel om te herinneren. Endemol produceerde er een flink aantal van. Het bedrijf was in die tijd bovendien bezig met de expansie in Europa en had ook al een geruime tijd een kantoor in Portugal. Voor de Portugese zender RTP maakte het, na een groot succes in Spanje, de talentenshow Operation Triumph. De concurrent TVI vond het antwoord in het programma Academia de Famosos, dat het op hetzelfde tijdstip er recht tegenover programmeerde. Om meer kijkers te trekken moesten hier in plaats van nieuwe talenten, bekende Portugezen strijden om de winst. Het was oorlog! En wat voor oorlog; Academia de Famosos werd geproduceerd door... Endemol Portugal!

Bij Endemol Portugal werkte een Nederlander, Richard. Hij werd de producent en regisseur van deze sterren-academie. Zijn team ging in alle haast (er moest immers met RTP geconcurreerd en dus op zeer korte termijn gehandeld worden) op zoek naar een locatie en die werd gevonden in een oude kippenschuur in Samora Correia, zo'n 30 km ten noordoosten van Lissabon. De schuur (inmiddels een doe-het-zelf-zaak) stonk ondanks een snelle schoonmaakbeurt nog steeds naar kippenstront maar werd desondanks voorzien van een reportagewagen en de benodigde faciliteiten. Om efficiënt te kunnen werken en het niveau iets op te trekken werd een kleine groep Nederlandse tv-professionals elke vrijdag naar Portugal en 's maandags weer terug gevlogen. Ik deed om en om met mijn collega de uitzendingen als video-effecten programmeur, er was een schakeltechnicus, een lichtontwerper en een lichtprogrammeur. En dat was Hans.

Na de introductie van video walls (LED of projectie) had Hans zich al een tijdje lopen ergeren aan de armoedige vulling (iets wat we tegenwoordig content noemen) van deze grote, aanwezige schermen in de decors van de toenmalige televisieshows. Meestal bestond dit uit een rondloper (oneindige video) in de kleur van het programmalogo. Dat was voor tijdens het programma zelf niet zo'n kwestie, maar (vond Hans terecht) als je een showblok in je programma had met prachtig licht en een mooie setting, waarom zou je dan ook niet de content aanpassen? Dus had hij zo'n twee nachten doorgehaald en software geschreven in Visual Basic om met behulp van DirectX real-time graphics te genereren, helemaal aangestuurd door een lichttafel. En dat ging hij uitproberen bij deze show. Eureka! Fantastisch! Het principe werkte. Dat dit een geniaal idee was blijkt wel uit het feit dat zijn inmiddels marktleidend bedrijf niet het enige systeem heeft dat op die manier werkt.

De laatste keer dat we terug vlogen liep ik met Hans door de terminal van Aeroporto Humberto Delgado. Hij had zijn handbagage propvol computerspul voor zijn systeem. Toen hij nietsvermoedend in ging checken en aan de mevrouw achter de balie meldde dat hij alleen handbagage had, moest het koffertje op de weegschaal. Te zwaar! Hans moest het dan maar inchecken voor het bagageruim, vond de mevrouw. Je moet weten, Hans is niet erg lang en zelfs slank te noemen. Hij vond het dan ook onredelijk van die mevrouw dat zij zo moeilijk deed over de 2 kilo overgewicht van zijn handbagage. Hij bracht er nog tegenin dat er ook genoeg hele dikke vette wijven van boven de 100 kilo het vliegtuig in mochten met 6 tassen vol Tax-Free-Shopping die ze in de bagagevakken propten, maar het mocht niet baten, de mevrouw was onverbiddelijk. Ik zag uiteindelijk de ergernis in Hans tot een hoogtepunt stijgen toen hij aan haar voorstelde om zijn ene laptop uit zijn tas te halen, in mijn handbagage te stoppen, beide koffers te wegen en vervolgens de laptop voor haar neus weer terug te wisselen EN DAT DIE MEVROUW DAARMEE AKKOORD GING! Witheet was Hans en met stoom uit zijn oren is dat wat we letterlijk gedaan hebben. De mevrouw was gelukkig.