Autonoom kunstemakert.
In mijn jeugd had ik een romantisch toekomstbeeld voor ogen: ik zou kunstenaar worden en met moeite de eindjes aan elkaar knopen en eindeloos mijmerend voor mijn ezel in mijn aftandse atelier geniale schilderijen maken... Het waren de jaren '80 en massaontslagen waren aan de orde van de dag. Het doemdenken liet geen ruimte voor een optimistisch geluid, en hoe lang nog want de supermachten hadden genoeg nucleaire bommen om de wereld meermalen te vernietigen. Robots zouden arbeiders overbodig maken dus ik moest mij richten op een toekomst zonder baan. Het kunstenaarsbestaan voldeed.
Er was alleen één nog grotere liefde en dat was de muziek. En ook mijn interesse in techniek en wetenschap leidde mij af van het gestelde doel. En misschien was ik met mijn 17 jaar toch iets te jong om aan de kunstacademie te studeren als één na jongste van mijn jaar. En dan nog die docenten die moeilijke vragen stelden over het werk dat je maakt... Op een gegeven moment besloot ik te stoppen met mijn studie.
Het was inmiddels net de jaren '90 geworden en de wereld zag er heel anders uit. De koude oorlog was afgelopen en de bevrijde Nelson Mandela had gezorgd voor de afschaffing van apartheid. De economie kwam uit het slop en ik vond een baan. Bij de televisie nota bene. Eerst leerde ik het technische vak kennen, maar al gauw kon ik ook met mijn creatieve kant aan de slag. Nu is mijn werk, inmiddels als zelfstandige AVgenerator, gevuld met audio en video. Design, animatie, beeldbewerking, grading, graphics, muziek en geluid; het combineert perfect al mijn interesses.
Maar toch bleef de passie voor het schilderen onderhuids aanwezig. Tot ik drie en een halve maand geleden besloot om elke dag een uur uit te trekken om een acryl schilderij te maken. Een foto uit mijn telefoon komt op het papier en vervolgens fotografeer ik dat weer om in mijn Instagram tijdlijn te posten. Vrij van alle moeilijke inhoudelijke kwesties (Wat is je boodschap? Wat is de urgentie? Vind je het zelf mooi?) en bijbehorende docenten staat voor mij het plezier van het schilderen bovenaan. Dat de discipline toch ook weer inspiratie oplevert en mij enorm motiveert is mooi meegenomen.
Op 13 februari 2020 heb ik mijn 100ste schilderij gepost getiteld "Zijspiegel". Ik denk dat ik misschien nu al meer geproduceerd heb dan in 5 jaar studeren aan de kunstacademie.